Een band die een paar avonden achter elkaar de HMH vult zien in een kleine setting, het klinkt als een droom. Gisteravond ging deze droom in vervulling voor 1100 Editors fans die de band zagen in het Haagse Paard van Troje.
In enkele minuten was de show, die pas afgelopen maandag werd aangekondigd, uitverkocht. De toon is daarmee gezet, de verwachtingen zijn vrijdagavond hooggespannen.
De show is officieel de release van Editors vijfde album In Dream. Een paar nummers werden al eerder gereleased waaronder No Harm en Life is a Fear. Het album werd wisselend ontvangen door recensenten. Zo schrijft Humo dat “In 2005 Editors klonk als het antwoord op de vraag die Interpol niet gesteld had, tien jaar later zijn ze een middelmatige Simple Minds-covergroep geworden. Dat heet: vormcrisis.” De Vlaamse Morgen is positiever: “Duister, maar niet morbide. En vooral: een gedurfd statement van een band die niet alleen zoekt, maar ook vindt.” Duidelijk is in ieder geval dat In Dream heel anders is dan voorganger The Weight Of Your Love. Waar ze bij de vorige plaat meer de gitaren oppakte is In Dream veel elektronischer.
De fans hebben het album die gisteren pas uitkwam niet voor kunnen luisteren, tenzij ze heel fanatiek ‘s middags hebben geluisterd. De setlist van de avond ervoor in Leuven belooft echter dat ze ook wat oude nummers zullen spelen.
De show begint met het ietwat mysterieuze No Harm waarin frontman Tom Smith de zaal hypnotiseert met de repetitieve tekst ‘I’m a go-getter’. Dan worden er vier oude hits achter elkaar op de zaal afgevuurd; Sugar, Munich, Blood en An End Has A Start. Het is duidelijk dat de fans gaan krijgen waar ze op hadden gehoopt: een show met naast nieuwe nummers alle oude favorieten. Alle vijf uitgebrachte platen passeren de revue. Editors laten zien dat bij een album release ook oude nummers prima aan bod kunnen komen.
Hoewel de nieuwe plaat in eerste instantie wat saai klinkt in vergelijking met voorganger The Weight Of Your Love komen de nummers live zeer goed uit de verf. Door oud en nieuw zo in elkaar over te laten lopen verliest de band de aandacht van het publiek geen moment. Het enthousiasme van de bassist, die de helft van het concert mensen aan staat te moedigen om mee te doen, werkt aanstekelijk en ook de opzwepende zanglijnen zorgen ervoor dat de sfeer er goed inzit. In Papillion komt dit tot een hoogtepunt waarbij werkelijk niemand meer stil kan staan en de hele zaal deinst op het langgerekte en perfect uitgevoerde outro. Als ze het hierbij hadden gelaten was het de perfecte show geweest. De band kiest er echter voor om af te sluiten met het nieuwe Marching Orders. Dit nummer heeft zeker potentie om een waardige afsluiter in de toekomst te worden maar is daar nu nog te onbekend voor. Maar ach we vergeven het Editors, dit concert maakte alle hooggespannen verwachtingen meer dan waar.
Majtie Media 