Interview: The Strypes

In Ierland zijn ze al een tijdje een grote hit. De zestienjarige jongens die onvervalste “rhythm and blues” brengen alsof ze rechtstreeks vanuit de jaren ’60 komen. Vorige week kwam hun album Snapshot uit waarvoor ze een kleine rondreis door Europa doen. Jimmy Alter sprak met drummer Evan Walsh en bassist Pete O’Hanlon van de band The Strypes.

Gezeten in de grote zaal van Paradiso kijken de jongens hun ogen uit. Vanavond staan ze in de kleine zaal maar ze mijmeren over het moment dat ze hier ooit zullen staan. The Strypes hebben nog niet veel aandacht van de media gehad. Hierdoor zijn ze nog niet verpest door lange interviewsessies en zijn ze spontaan en oprecht. Jimmy Alter heeft de Nederlandse primeur.

Ze zaten samen in de klas en spelen al zo lang samen als dat ze zich kunnen herinneren. “Onze ouders zijn ook muzikanten dus daarom was het vrij logisch dat we dat over zouden nemen,” aldus Walsh. Ze doken regelmatig in de platenkasten van hun ouders, waardoor ze een voorliefde ontwikkelden voor sixties muziek. “In het begin speelden we garage muziek maar al snel gingen we over naar meer ouderwetse stijlen. We waren zwaar onder de indruk van bands als Dr Feelgood en The Who en Amerikaanse blues. We wilden al snel niks meer anders spelen dan dit soort muziek,” vervolgt Walsh. Dit is goed terug te horen in hun eigen nummers die zwaar leunen op jaren ’60 en ’70 muziek. O’Hanlon: “Het is niet dat we alleen van oude muziek houden, we vinden bijvoorbeeld The Fratellis ook heel vet. Maar we houden vooral van de energie van vroeger, het moet zo snel en energiek mogelijk zijn.” Op de vraag of ze in het verkeerde decennium zijn geboren reageren ze lachend. Walsh: “Gelukkig niet zeg, stel dat we in de jaren ’80 waren geboren dan waren we omgeven geweest door slechte muziek. Nu kunnen we juist alle goede invloeden door de jaren gebruiken.” O’Hanlon reageert daarop: “We zijn juist blij dat we in deze tijd geboren zijn, omdat we gebruik kunnen maken van de huidige techniek. Bovendien kunnen we daardoor dingen ontdekken die we anders nooit ontdekt zouden hebben, je kunt zo makkelijk dingen opzoeken tegenwoordig.”

De band had nooit de ambitie om door te breken, ze wilden gewoon lekker met elkaar spelen. Toen ze eenmaal voor publiek gingen optreden begon het balletje echter snel te rollen. “We begonnen met spelen in onze thuisstad Cavan. Op een gegeven moment kregen we meer optredens in Ierland en werden we opgepikt door muziekliefhebbers en journalisten. Het is vooral mond tot mond reclame geweest.” Zo blikt O’Hanlon terug op hun doorbraak. Binnen no time hadden ze een platencontract en konden ze hun debuutalbum opnemen. Walsh: “We hadden veel lol met het samenspelen. Maar nu we continu aan het spelen zijn is het alleen nog maar leuker.” De jongens hebben inmiddels hun school verlaten omdat het niet meer te combineren viel met hun drukke programma. “We zijn eigenlijk constant van hot naar her aan het rijden en vliegen om op te kunnen treden,” vervolgt Walsh. Hun debuutalbum Snapshot kwam 9 september uit. Sindsdien hebben de jongens weinig rust gehad. “Ons leven bestaat inmiddels vooral uit vliegvelden en hotels. We hebben helemaal geen tijd om rock ’n roll te zijn” zegt O’Hanlon lachend.

Het album Snapshot bestaat uit korte catchy nummers. Dit was ook de bedoeling van de band. “De naam van het album hebben we gekozen omdat het als het ware kiekjes zijn van ons leven. We hebben zoveel mogelijk live opgenomen, zodat we zo authentiek mogelijk klinken,” zegt Walsh. O’Hanlon voegt daaraan toe dat de nummers ook zo kort zijn zodat mensen niet verveeld kunnen raken.

De nummers worden samen geschreven maar meestal begint het met een gitaarriff van Josh. “Het verschilt eigenlijk per nummer hoe we werken, maar Josh schrijft de teksten dus begint hij vaak met een melodie. Daarna schrijft iedereen zijn eigen partijen en komt het allemaal goed samen.” Over de teksten kunnen ze duidelijk zijn. “Het gaat over adolescentie, dat is immers het enige waar we iets van weten. We kunnen wel proberen om heel diepgaande teksten te schrijven, maar dat past niet bij ons.”

In het najaar toeren The Strypes als voorprogramma met Arctic Monkeys. Ze werden zelf door de band gevraagd. Walsh: “Dit wordt onze eerste echte toer, tot nu toe hebben we alleen losse optredens gehad.” Volgens O’Hanlon zijn ze door de Arctic Monkeys gevraagd omdat ze vergelijkbaar zijn. “Niet muzikaal maar wel qua instelling lijken we op elkaar. Net als de Arctic Monkeys zijn we serieus en rechttoe rechtaan.”

Over de toekomst denken ze nog niet na, ze leven echt in het moment. “Het verste wat we vooruit kunnen kijken is onze toer met Arctic Monkeys. Verder willen we gewoon muziek blijven maken.” Dat ze nog niet door de roem zijn aangetast blijkt wel uit hun nuchtere kijk op de toekomst. “Als we thuiskomen in Cavan gaan we gewoon weer spelen in Evan’s kamer” zo zegt O’Hanlon. Het is duidelijk dat ze nog met beide voeten op de vloer staan. Hopelijk blijven ze na alle media-aandacht net zo authentiek als nu.

Geschreven voor Jimmy Alter

Femme Vanille laat zich niet definiëren

Utrechtse band neemt je mee op reis langs verschillende coördinaten

De stijl van Femme Vanille is moeilijk te omschrijven. Is het nou jazz, klassiek of toch een beetje pop? Op donderdag 5 september brengt de band haar debuutalbum The Coordinates Album uit. 3voor12/Utrecht sprak met zangeres Karindra Perrier en pianist Erik Brouwer over hun muziek, toekomstdromen en filmmuziek.

Zangeres Karindra Perrier begon als filmcomponist. Vanuit die achtergrond begon ze met het schrijven van liedjes. “Ik schreef altijd muziek voor anderen, maar had tegelijkertijd ook ideeën voor een eigen project. De vraag was of ik die nummers weg zou geven of ze zelf zou zingen. Uiteindelijk wilde ik toch te graag zelf het podium op om ze te laten horen.” Via het Conservatorium kwam ze in contact met pianist Erik Brouwer. Ze liet haar liedjes aan hem horen en hij was meteen onder de indruk. “Ik werd gelijk gegrepen door de muziek. Het is jazz of pop maar met klassieke elementen. Het verenigt alle stijlen die ik mooi vind in meerdere lagen,” aldus Erik.

Het is lastig om de stijl van Femme Vanille te omschrijven. Dat vinden ze zelf ook. Perrier: “We hebben lang getwijfeld welke term we eraan zouden geven. Zelf vind ik compositieliedjes de beste term, hoewel, dat dekt ook weer niet helemaal de lading. Anders zou ik het singer-songwriter jazz noemen.” Brouwer: “Het is ook lastig te vatten, vooral als je maar één nummer hoort. Het volgende nummer kan qua stijl alweer compleet anders zijn.” Perrier: “Het voordeel is dat het een niche album is. Mensen voelen zich vaak persoonlijk aangesproken. Hierdoor krijg je geen vluchtige fans maar mensen die zich echt identificeren met onze muziek.”

De samenwerking begon met het uitschrijven van arrangementen voor Perrier. Brouwer zag wel wat in de muziek en moedigde Perrier aan om zelf te gaan spelen. “Erik heeft me echt het podium opgesleept. In het begin was dat heel spannend maar ook heel leuk om je muziek aan anderen te laten horen. De reacties waren goed, dus besloten we om verder te gaan.” Via het conservatorium ging ze op zoek naar andere muzikanten om de band te versterken. Dit werden in totaal 13 man.

Daarna ging het snel. Tijdens haar opleiding compositie aan de HKU, liep ze stage in New York. Hier leerde ze een producer kennen waarmee ze contact onderhield. Ze stuurde hem een demo van Femme Vanille, hij zegde toe het debuutalbum op te nemen. “Ik heb toen alle bandleden gemaild met de vraag of ze zin hadden mee te gaan naar New York. Tot mijn verbazing zeiden er vier meteen ja en zijn we samen met een filmmaker naar Amerika vertrokken voor de opnames.” De producer regelde de overige muzikanten zodat ook op de plaat alle instrumenten te horen zijn die ook in de uitgebreide bezetting zitten. In drie weken tijd namen ze het album op. Brouwer: “Het was hard werken maar wel een hele bijzondere ervaring. We hebben nauwelijks wat van New York gezien.”

Het binnenkort te verschijnen Coordinates Album heet officieel “40° 51′ 10″ N, 73° 56′ 18″ W”, naar de coördinaten van een bankje in Central Park in New York. Alle nummers hebben naast een titel ook de coördinaten van de plek die daarbij hoort. Dit heeft alles te maken met Perrier’s achtergrond als filmcomponist. “Vanuit de filmmuziek zie ik een plek voor me waar ik over schrijf. Dat beeld vormt de basis voor de tekst. Het nummer moet het gevoel overdragen dat hoort bij de plaats waar ik over zing.”

Speciaal voor de release heeft de band twee ludieke acties bedacht. Als je je precies op de coördinaten bevindt die corresponderen met een nummer van het album, kun je de nummers van het album gratis downloaden. Dat kan in Parijs zijn of in Rusland maar gelukkig staan er ook vier nummers op die corresponderen met een Nederlandse locatie zodat iedereen het uit kan proberen.

Daarnaast hebben ze andere artiesten gevraagd om de nummers te coveren op de plek waar ze over gaan. Zo zingt Marcia Savelkoul (zangeres van The Jacks) voor de Sacré Coeur het nummer Paris. Zodra het album uit is, zal Femme Vanille verschillende bioscopen aandoen om hun muziek te laten horen als live soundtrack onder een film. Hiermee blijft Perrier dicht bij haar roots.

Over de toekomst durven ze zich nog niet echt uit te laten. “Ik vind het eng om naar de toekomst te kijken. Het zou mooi zijn als we ervan kunnen leven. Nu moeten we steeds om gunsten vragen,” aldus Perrier. Brouwer: “Mijn droom is om veel en mooie optredens te geven en daarmee een groot publiek te bereiken. We zijn het liefst continu met de band bezig.”

Geschreven voor 3voor12/Utrecht