Oscar and the Wolf betovert Paradiso

Met slechts 1 album meerdere zalen uitverkopen, het lukt Oscar and the Wolf keer op keer. Volgend jaar staan ze in een uitverkocht HMH maar donderdagavond brengen ze een intieme set in Paradiso. Festivalinfo is erbij.

De band uit Vlaanderen wordt aangevoerd door zanger Max Colombie. Colombie ís Oscar and the Wolf, aangevuld met sessiemuzikanten. De frontman is een echte verschijning. Eigenzinnig en ogenschijnlijk helemaal in zijn eigen wereldje. Gehuld in een soort Afrikaanse kledij met een zijden broek en een grote pyama-achtige jas met daarop drukke afbeeldingen.

De zanger geniet net zo van zijn eigen muziek als het publiek. Hij beweegt over het podium met vloeiende bewegingen, als in trance gebracht door de dromerige muziek die uit de synthesizer gespuwd wordt. Aangevuld met lekkere drumbeats maakt het de muziek dansbaar.

Joaquim slaat in als een bom. Het publiek golft en deinst op de dromerige klanken, Colombie zelf voert aan. Dit is waar we voor gekomen zijn, even weg van de gekte van alledag en helemaal opgaan in de muziek.

Een van de andere hoogtepunten is On Fire, een nieuw nummer dat op het volgend jaar te verschijnen album komt te staan. Het nummer is repetitief en hypnotiserend zoals we van Oscar and the Wolf kennen maar de beat is nog net wat meer dansbaar. Naast de al eerder verschenen singel The Game klinkt het veelbelovend.

Met Princes wordt de set afgesloten. Even lijkt het na een krap uur erop te zitten maar de band komt terug en speelt nog twee nummers.

Na een lang uitgesponnen versie van Strange Entity, compleet met een trancedeuntje om nog even extra uit je dak te gaan, zit de avond er weer op. Een uur en een kwartier, het publiek mompelt dat het wel erg kort is. Niet zo gek met het weinige repertoire maar de muziek werkt dan ook zo verslavend dat je nog niet naar huis wil. Hopelijk is er volgend jaar in de HMH nóg meer om van te genieten.

Geschreven voor Festivalinfo. Foto’s door Tineke Klamer.

Rauw krijgt waardig afscheid in TivoliVredenburg

Aan al het goede komt een eind, zo zal ook Joost van Bellen gedacht hebben toen hij aankondigde te zullen stoppen met clubavond Rauw. Na 15 jaar kwam er een einde aan dit dansfeest. Vrijdag was de laatste avond in TivoliVredenburg. Festivalinfo was erbij.

In de afgelopen 15 jaar heeft de crème de la crème van de Europese dj-wereld wel gedraaid tijdens Rauw. Zo had Justice hier hun eerste Nederlandse optreden en kwamen de Vlaamse Dewaele broertjes meermaals opdraven. Omdat de verwachtingen van het publiek steeds hoger worden, en daarmee helaas ook de prijs van de acts, was het niet meer rendabel om de clubavond nog langer te organiseren.

Voor de laatste editie pakt Van Bellen uit met acts die al vaker gedraaid hebben tijdens Rauw: Erol Alkan, 2manydjs en Boys Noize. Zelf ontbreekt hij uiteraard ook niet, aan hem de eer om het publiek op te warmen en ook af te sluiten.

De Ronda is al vrij snel stampvol, de “rauwdauwers” lijken geen minuut van de avond te willen missen. Als Erol Alkan begint is rondlopen vrijwel onmogelijk maar lekker op je plek staan dansen met een groep vrienden is natuurlijk waar Rauw echt om draait. Het publiek gaat dan ook flink uit zijn dak.

Als 2manydjs aanvangen om 2 uur barst het feest echt los. Ze beginnen zoals altijd met Hey Boy Hey Girl van Chemical Brothers, omgevormd tot hun eigen “2 many dj’s, here we go!” versie. Een bekend trucje maar het werkt wel. De komende 1,5 uur is een goeie mix van dance klassiekers en lekkere beats. Rauw staat bekend om gekke verkleedpartijen en ook deze keer komt het paardenpak voorbij op het podium.

Wanneer Boys Noize het podium betreedt beginnen ze traditioneel met een sitdown, een fenomeen dat de rauwdauwers niet vreemd is. Terwijl de muziek “duck duck duck” herhaald gaat het hele publiek door de knieën waarna ze met z’n allen opspringen en het uitmondt in een grote feestende massa. Dit zagen we eerder ook al tijdens 2manydjs maar toen deed slechts een gedeelte van de zaal mee.

Wanneer Joost van Bellen afsluit is er nog één laatste sitdown om het feest echt definitief af te sluiten. Rauw gaat gemist worden in Utrecht. Maar wees niet getreurd: als je het gemist hebt is de allerlaatste editie nog op 10 december in Paradiso. Nog één laatste sitdown en dan is het echt over.

Bastille tovert glimlach op gezicht in Ziggodome

Voor de release van hun nieuwe album Wild World tourt Bastille momenteel door Europa.Woensdag stonden ze in de Ziggodome in Amsterdam. Festivalinfo was erbij.

Het wachten op een band is altijd een beetje saai maar Bastille zorgt er met de visuals al voor het optreden voor dat het publiek zich kan vermaken. Op grote schermen is een nieuwslezer te zien die gekke dingen doet. Het lijkt wat willekeurig maar als het optreden begint is duidelijk waarom ze hiervoor gekozen hebben. Het optreden is namelijk deel van een fictieve nieuwsuitzending, compleet met teksten als “Bastille live vanuit de Ziggodome in Amsterdam”.

Zanger Dan Smith licht het publiek toe waarom ze hiervoor gekozen hebben. Het nieuwe album gaat over deze haastige tijd waarin mensen leven en nauwelijks nog tijd hebben voor elkaar. Hij roept het publiek op om vooral veel plezier te hebben vanavond, en dat hebben ze dan ook.

De liedjes lijken ogenschijnlijk vrolijk maar schijn bedriegt. Als je goed luistert naar nummers als Good Grief dan gaat het toch wat dieper. “What’s gonna be left of the world when you’re not in it? Every minute of every hour, I miss you more!” Een nummer over de dood dus. Smith doet er luchtig over door iedereen op te roepen om te springen op een nummer over de dood.

Luchtig, dat is het hele concert. De zanger springt over het podium, loopt het publiek in en klimt halverwege de zaal op een camerapodium. Iedereen springt en zingt mee, het gehups van de zanger werkt aanstekelijk. Zijn zangkwaliteiten worden er niet door belemmerd, het is bijzonder hoe loepzuiver hij blijft zingen terwijl hij als een stuiterbal door de zaal gaat.

Hoewel de nummers misschien wat oppervlakkig zijn liggen ze lekker in het gehoor en krijgen de fans precies waar ze voor gekomen zijn: een leuke avond met vrolijke muziek. De hippe meisjes zingen alle nummers uit volle borst mee.

Bij de toegift staat de zanger opeens tussen het publiek in de tweede ring samen met bassist Will Farquarson. Het nummer Two Evils wordt akoestisch gebracht. Een gedurfde keus, maar de uitvoering is prachtig. Als laatste komt Pompeii aan de beurt, een logische afsluiter. De meisjes zingen nog eenmaal mee uit volle borst en de zaal springt op en neer.

Geschreven voor Festivalinfo. Foto’s door Anne-Marie Kok.

Blaudzun released nieuwe album 4 avonden achter elkaar in Ekko

Blaudzun is sinds het album Heavy Flowers niet meer weg te denken uit de Nederlandse muziekscene. Tijd voor weer een nieuw album, het vijfde alweer. De band koos het vertrouwde Ekko om het nieuwe album te releasen. Niet 1 avond maar 4 avonden achter elkaar. Podiuminfo was bij het laatste optreden in de reeks.

Tijdens deze tour wordt het eerste album van het nieuwe Jupiter, een drieluik, gespeeld. De nummers Between a Kiss and a Sorry Goodbye en Jupiter verschenen al eerder als singels. Niet vreemd om deze nummers als tweede en laatste nummer te spelen. Slechts de eerste cd komt nu uit dus wanneer je het album koopt is er nog plek voor de twee cd’s die nog uit moeten komen. Johannes Sigmond, alias Blaudzun, doet dit om zo het proces van opnemen en dan touren te doorbreken. Hij wil gewoon blijven touren en ondertussen opnemen. Een slim concept.

Het is altijd even wennen, een album release. Het publiek kent de nummers nog niet, op een of twee singels na, en staat vooral afwachtend te luisteren. Het is dan ook slim om niet alleen nieuwe nummers te spelen maar ook vertrouwde nummers als Flame on my Head, Heavy Flowers en Solar.

De band zelf heeft er duidelijk veel zin in. Ze spelen elk nummer met absolute overgave. Het meest opvallend vanavond is de ritmesectie met Simon Levi op drums en Linda van Leeuwen op percussie en ander slagwerk. De ritmes zijn hypnotiserend en spannend. Af en toe vliegt de band een beetje uit de bocht omdat het zo enthousiast is dat het versneld maar het past ook wel bij de muziek.

Het publiek blijft het gehele optreden wat afwachtend. Rechts achterin staat een enkele enthousiasteling die joelt tussen elk nummer en zich zichtbaar vermaakt ook tijdens de nieuwe nummers. De zaal reageert pas echt bij grootste hit Promises of No Man’s Land alsof ze alleen hiervoor gekomen zijn.

Zoals het vaak gaat met nieuwe albums is het ook een kwestie van wennen aan de nieuwe nummers, het is dan ook niet gek dat het publiek nog niet heel enthousiast reageert. Wat de band ten gehore bracht is echter veelbelovend. De nieuwe nummers klinken opzwepend en hypnotiserend. Grote kans dat veel van deze nummers over een paar jaar onthaald worden zoals Promises of No Man’s land nu.

Geschreven voor Podiuminfo.

Mumford and Sons imponeren niet in Ziggo Dome

Na de breuk met de banjo sloeg Mumford and Sons een andere weg in. Maandagavond stonden ze in een uitverkocht Ziggo Dome. Podiuminfo was erbij.

Foto door Irwan Notosoetarso

Met het derde album Wilder Mind maakten Mumford and Sons duidelijk dat ze klaar waren met de banjo. In de plaats kwamen elektronische rocknummers die meer in het oeuvre van Coldplay en U2 lijken te horen. Hoewel de nummers niet misstaan in de grote Ziggo Dome komen ze minder binnen bij het publiek. Alleen de hits van de eerste twee albums worden luidkeels meegezongen. Zodra er nieuw werk gespeeld wordt, met uitzondering van Believe, wordt er grotendeels door het publiek bijgekletst.

Mooi moment is het wanneer de Senegalese Baaba Maal, waarmee onlangs de EP Johannesburg is uitgebracht, het podium opstapt. Hij zet Si Tu Veux in, een nummer dat bij het publiek niet bekend is en waar weer doorheen wordt gepraat. Ook is het bij tijden niet helemaal zuiver gezongen. Pas wanneer recente singel There Will be Time wordt ingezet is de aandacht van het publiek weer getrokken.

De keuze van de nummers lijkt af en toe wat willekeurig. Van het eerste album worden slechts drie nummers gedaan en singel Babel van het tweede album wordt ook niet gespeeld. Wat ook niet helpt is dat er halverwege het optreden een lint wordt getrokken door twee kanten van het publiek waardoor er een looppad voor de band ontstaat. Zanger Marcus Mumford rent er doorheen tijdens The Cave maar omdat de beveiligers de komende drie nummers het publiek uit elkaar blijven houden weet het publiek dat er meer komt.

Rondom dit looppad wordt druk gespeculeerd of de hele band er wellicht door komt lopen waardoor de aandacht voor de nummers die op het podium worden gespeeld compleet verslapt. Het prachtige en intieme Dust Bowl Dance van het eerste album komt daardoor nauwelijks over bij het publiek. Het nummer, dat altijd in een bak melodieuze herrie eindigt, blijkt het einde van de reguliere set.

De verwachting dat de band het publiek inkomt wordt waargemaakt. Als een stel helden worden ze ontvangen door het publiek en betreden het kleine podiumpje achterin de zaal. Daar schijnen ze Cold Arms akoestisch te spelen. Hier is echter niets van te horen als je daar verder dan tien meter vanaf staat. Gelukkig gaan ze terug naar het podium om daar nog twee nummers te spelen. Een nieuw nummer met wederom Baaba Maal en als afsluiter meezinger I Will Wait van tweede album Babel. Na krap 1,5 uur blijkt het concert dan echt afgelopen te zijn. Muzikaal was het fantastisch als altijd maar door de rommelige set komt het niet echt goed over.

Geschreven voor Podiuminfo: http://www.podiuminfo.nl/review/4276/1/2/Mumford_and_Sons_-_23-05_-_Ziggo_Dome/

The Last Shadow Puppets maken hooggespannen verwachtingen waar

Hoewel het nieuwe album van The Last Shadow Puppets pas op 1 april verscheen was er al wekenlang een buzz rondom de band. Tickets waren in no time uitverkocht en op Ticketswap stonden meer geïnteresseerden dan ooit, zonder dat er enige kaart tegenover stond. Niet zo gek aangezien er bij dit concert het strenge beleid was dat je alleen naar binnen kon met tickets op naam en ID als bewijs.

Door al een paar maanden stuk voor stuk wat singels uit te brengen bleef de interesse geprikkeld. Het superteam bestaande uit Alex Turner van Arctic Monkeys en Miles Kane van The Rascals weet een goede hype te creëren. De nummers Bad Habit en Aviation bleken bij nader inzicht niet helemaal representatief te zijn voor de rest van het album. Deze poppy nummers vallen dan ook als eerste op bij de eerste luisterbeurt van Everything You’ve Come To Expect. De rest van het album bestaat uit ballads die op het eerste gehoor wat eendimensionaal lijken. Na de plaat vaker opgezet te hebben blijkt er meer diepgang in te zitten.

Dan is het tijd om de nieuwe nummers live te aanschouwen. Het is inmiddels acht jaar geleden dat het eerste album uitkwam en de mannen tevens in Paradiso stonden. Het is afwachten of het concert weer net zo fenomenaal wordt als toen en hoe de nieuwe nummers live overkomen.

De hooggespannen verwachting in de zaal is voelbaar. Dit is het concert waar je bij moet zijn. Turner en Kane worden dan ook met een luid applaus verwelkomd door het enthousiaste publiek. Met opener Calm Like You wordt meteen duidelijk dat het weer muzikaal staat als een huis. Na het nummer loopt Turner zwalkend over het podium. Hij lijkt dronken maar al gauw blijkt dit een act te zijn. Iemand die zo loepzuiver zingt en speelt kan niet al te veel onder invloed van iets zijn. Meteen daarna wordt titelnummer The Age of the Understatement van het eerste album ingezet. Een bombastisch filmisch nummer wat overweldigd. Hiermee is gelijk de toon voor de rest van het optreden gezet.

Live blijken de meer uptempo nummers van het eerste album en de ballads van het tweede album elkaar goed in balans te houden. Gedurende het concert lijkt Turner zijn act op te geven en er vol voor te gaan al blijft hij onverstaanbare dingen naar het publiek roepen. “Fuck you” was in ieder geval wel te verstaan. Wat dat betreft steelt Kane meer de show door wel interactie te zoeken met het publiek. Waar Kane acht jaar geleden nog wat in de schaduw stond van zijn maatje zijn ze tegenwoordig een stuk gelijkwaardiger. Muzikaal zijn ze dat altijd al geweest, de stemmen zijn soms zo hetzelfde dat je ze niet uit elkaar kunt houden.

Halverwege de show, wanneer er een paar ballads elkaar opvolgen, lijkt het even in te zakken. Gelukkig wordt dit al snel goedgemaakt met muzikale intermezzo’s waarbij er ook wat ruimte is voor de andere bandleden om te soleren. Want de rest van de band speelt ook ontzettend strak. De bassist staat lekker te funken en de strijkers houden het element van filmmuziek levend.

Na 1,5 uur zit het eerste deel van het concert erop. Waar Turner vroeger niet van de toegiften was heeft hij zich braaf geconformeerd aan de standaard. De toegift wordt geopend met I Want You (She’s So Heavy). Een cover van The Beatles die ze acht jaar geleden ook deden. Deze keer is het muzikaal echter een stuk spannender. Standing Next To Me is de afsluiter van de avond, waarbij goede vrienden Kane en Turner bijna verstrengeld in elkaar eindigen. Het publiek kan tevreden Paradiso verlaten. Dit was weer een concert waar nog lang over nagepraat zal worden, net als in 2008.

Geschreven voor PodiumInfo. Foto’s: Tineke Klamer

Jett Rebel tovert TivoliVredenburg om tot huiskamer

In “An Evening With Jett Rebel” doet Jelte Tuinstra zes verschillende podia helemaal solo aan. Zaterdagavond was het de beurt aan TivoliVredenburg.

Aan het begin van de show staat er alleen een piano en een bankstel op het podium. Rebel, gehuld in alleen maar een sportbroekje, shirt en badslippers, komt zelf met een kapstok het toneel op. Hij doet zijn muts af en zijn jasje uit en neemt plaats achter de piano. Zijn haar in de war en een beginnend snorretje verraden dat hij vanavond niks om zijn uiterlijk geeft. Na een jam op de piano neemt hij plaats op de bank en vertelt het publiek wat ze kunnen verwachten van vanavond.

Fotocredit: Soesja Leugs

Met drie 3FM awards en een Edison op zak en podiumervaring op tientallen festivals en andere podia zou je denken dat Jett Rebel zelfverzekerd in zijn schoenen zou staan. Niets blijkt minder waar. Hij geeft toe thuis veel meer te durven dan op het podium en kwam daarom met het idee om dan maar een huiskamer te maken van het toneel om zo meer te durven. Er is geen sprake van een setlist, Rebel speelt waar hij zin in heeft op dat moment.

De akoestische gitaar wordt erbij gepakt en er volgen een paar liedjes van hemzelf en dan de eerste cover van de avond, Heart of the Country, van Paul McCartney. Hij speelt dit omdat het in zijn hoofd zit en hij zijn hoofd leeg wil maken. Door dit soort bekentenissen krijgen we een kijkje in het hoofd van Jett Rebel die vanavond zichzelf in pure vorm en zonder opschmuck laat zien. Bij tijden wat warrig maar ach dat maakt hem ook menselijk. Omdat de setting zo intiem is is er veel interactie tussen het publiek en Jett Rebel. Mensen roepen verzoekjes, dat ze van hem houden en natuurlijk het standaard “spelen!”

Er volgen vele instrumenten waaronder een Wurlitzer keyboard, een orgel, Rhodes piano en zelfs een accordeon. Het is duidelijk dat de multi-instrumentalist met alle instrumenten goed uit de voeten kan. Dit is gaaf om te zien maar het haalt ook wat vaart uit de show omdat elk instrument er steeds bijgehaald moet worden en geïnstalleerd. Halverwege de show begint het zelfs een tikkeltje eentonig te worden. Alsof Rebel dit aanvoelt pakt hij de saz, een bass drum en een hi hat erbij en zegt dat het tijd wordt om te rocken. Nu wordt het echt interessant! Hij begint met een cover van Fleetwood Mac en als hij de saz inruilt voor de elektrische bas wordt het tijd voor zijn eigen muziek. Zijn grootste hits Tonight en Pineapple Morning geven het optreden dat opstapje dat het nodig had.

Daarna volgen er alleen nog maar eigen nummers. Het publiek smult ervan en een clubje meiden vooraan zingt alle teksten mee en doen de pasjes uit zijn clips na. De zaal krijgt er geen genoeg van en geeft hem de kans niet om de avond te beëindigen, ze willen meer! Jett Rebel heeft er zelf ook veel zin in en verzekerd het publiek dat ze écht heel tof zijn. Als een ode aan de zaal klimt hij op de piano om samen met de aanwezigen Harmony te zingen. En dan komt er toch echt een einde aan de show. Het was misschien wat warrig maar Rebel bewijst in zijn eentje prima een avondvullende show neer te kunnen zetten.

Geschreven voor Festivalinfo

http://www.podiuminfo.nl/review/3851/Jett_Rebel_-_1010_-_TivoliVredenburg/

Editors spelen fenomenale fanshow in Paard van Troje

 Een band die een paar avonden achter elkaar de HMH vult zien in een kleine setting, het klinkt als een droom. Gisteravond ging deze droom in vervulling voor 1100 Editors fans die de band zagen in het Haagse Paard van Troje.

In enkele minuten was de show, die pas afgelopen maandag werd aangekondigd, uitverkocht. De toon is daarmee gezet, de verwachtingen zijn vrijdagavond hooggespannen.

De show is officieel de release van Editors vijfde album In Dream. Een paar nummers werden al eerder gereleased waaronder No Harm en Life is a Fear. Het album werd wisselend ontvangen door recensenten. Zo schrijft Humo dat “In 2005 Editors klonk als het antwoord op de vraag die Interpol niet gesteld had, tien jaar later zijn ze een middelmatige Simple Minds-covergroep geworden. Dat heet: vormcrisis.” De Vlaamse Morgen is positiever: “Duister, maar niet morbide. En vooral: een gedurfd statement van een band die niet alleen zoekt, maar ook vindt.” Duidelijk is in ieder geval dat In Dream heel anders is dan voorganger The Weight Of Your Love. Waar ze bij de vorige plaat meer de gitaren oppakte is In Dream veel elektronischer.

De fans hebben het album die gisteren pas uitkwam niet voor kunnen luisteren, tenzij ze heel fanatiek ‘s middags hebben geluisterd. De setlist van de avond ervoor in Leuven belooft echter dat ze ook wat oude nummers zullen spelen.

De show begint met het ietwat mysterieuze No Harm waarin frontman Tom Smith de zaal hypnotiseert met de repetitieve tekst ‘I’m a go-getter’. Dan worden er vier oude hits achter elkaar op de zaal afgevuurd; Sugar, Munich, Blood en An End Has A Start. Het is duidelijk dat de fans gaan krijgen waar ze op hadden gehoopt: een show met naast nieuwe nummers alle oude favorieten. Alle vijf uitgebrachte platen passeren de revue. Editors laten zien dat bij een album release ook oude nummers prima aan bod kunnen komen.

Hoewel de nieuwe plaat in eerste instantie wat saai klinkt in vergelijking met voorganger The Weight Of Your Love komen de nummers live zeer goed uit de verf. Door oud en nieuw zo in elkaar over te laten lopen verliest de band de aandacht van het publiek geen moment. Het enthousiasme van de bassist, die de helft van het concert mensen aan staat te moedigen om mee te doen, werkt aanstekelijk en ook de opzwepende zanglijnen zorgen ervoor dat de sfeer er goed inzit. In Papillion komt dit tot een hoogtepunt waarbij werkelijk niemand meer stil kan staan en de hele zaal deinst op het langgerekte en perfect uitgevoerde outro. Als ze het hierbij hadden gelaten was het de perfecte show geweest. De band kiest er echter voor om af te sluiten met het nieuwe Marching Orders. Dit nummer heeft zeker potentie om een waardige afsluiter in de toekomst te worden maar is daar nu nog te onbekend voor. Maar ach we vergeven het Editors, dit concert maakte alle hooggespannen verwachtingen meer dan waar.

Blaudzun betovert Tivoli

Na vele optredens in het oude Tivoli stond Blaudzun afgelopen zaterdag voor het eerst in het nieuwe TivoliVredenburg. Podiuminfo was erbij.

Eerst is de beurt aan Sofie Winterson als voorprogramma. Waar ze vorig jaar nog compleet ondersneeuwde bij een optreden van De Jeugd van Tegenwoordig zet ze deze keer een veel stevigere set neer. De synthpop liedjes vervliegen niet zoals in de oude Tivoli maar trekken de aandacht van het hele publiek. Hierdoor wordt ook meteen duidelijk dat de akoestiek in TivoliVredenburg zoveel beter is dan het aan de Oude Gracht was. Is het dan eindelijk afgelopen met het geroezemoes tijdens een voorprogramma? Bij deze show is dat zeker het geval.

Wanneer de band van Blaudzun het podium betreedt zit de zin er meteen goed in. De band begint vol energie. Van opener Elephants tot de laatste toegift spelen ze vol overgave. Ze stonden al vele malen in het oude Tivoli maar dit is de eerste keer in de TivoliVredenburg in de Ronda. Het heeft altijd net iets extra’s wanneer een band een thuiswedstrijd mag spelen. En dat voel je. In eerste instantie lijkt de zaal wat tam, verder dan wat ritmisch met de hoofden schudden komt het niet. Zelfs tijdens het gelijknamige nummer van het laatste album en tevens bekendste nummer Promises of No Man’s Land lijkt het publiek in eerste instantie niet heel erg onder de indruk. Maar dan is het duidelijk wat er gebeurt, iedereen is betoverd. Het publiek klapt enthousiast mee en zingt de melodieën mee als daarom gevraagd wordt.

Dat Johannes Sigmond, beter bekend onder zijn alias Blaudzun, het experiment niet schuwt bewijst hij door een uitgeklede en langzame versie van We Both Know te brengen. De hele zaal hangt aan zijn lippen wanneer hij dit breekbare nummer vertolkt. Als gehypnotiseerd fluit het publiek de melodie mee. Dat Sigmond niet bang is om breekbaar te zijn laat hij later ook zien als hij naast de microfoon gaat staan en geheel a capella met alleen zijn banjo Wolf’s Behind the Glass zingt. Wat is dit mooi en magisch.

Wanneer de achtkoppige band het podium verlaat volgt er een staande ovatie. Het duurt niet lang voordat ze het podium weer betreden en met titelnummer van de derde plaat Heavy Flowers een lange toegift inzetten. De band komt daarna niet één keer maar zelfs twee keer terug om een ode te brengen aan het publiek dat zo in hen opgaat. Als een wederzijdse liefdesverklaring.

De Jeugd van Tegenwoordig zorgt voor instant feest

 

Nog een paar weken te gaan voordat Tivoli aan de Oudegracht in Utrecht haar deuren voorgoed sluit om vervolgens deze weer te openen in het nieuwe TivoliVredenburg. Om waardig afscheid te nemen van de popzaal met een rijke popgeschiedenis is een dertigtal bands uitgenodigd om in stijl af te sluiten. Vanavond aan De Jeugd van Tegenwoordig de beurt om samen met het publiek afscheid te nemen van het ‘oude’ Tivoli.

Eerst is het de beurt aan Sofie Winterson om het publiek op te warmen. Een lastige taak want het publiek komt duidelijk voor De Jeugd van Tegenwoordig. De synthpop liedjes worden dan ook lauw ontvangen en grotendeels genegeerd door het publiek die liever even bijkletst voordat ze uit hun dak gaan op het hoofdprogramma. Tegen het einde van de set komt er wat meer power in de muziek en heeft Winterson de aandacht van het publiek te pakken. Om dit vervolgens weer te verliezen en ze ondergesneeuwd wordt door een kletsend publiek.

Als Faberyayo, Willie Wartaal en Vjèze Fur even later het podium betreden hebben ze meteen de aandacht van de zaal. Ze openen met Hollereer en zetten meteen daarna Watskeburt in. Als je zoveel hits op je naam hebt dan hoef je deze niet tot het laatst te bewaren. Met Een Barkie wordt het eerste nummer van de laatste plaat gespeeld. Dit alles op de beats van vierde bandlid Bas Bron wat het geheel extra dansbaar maakt.

De jongens nemen geen genoegen met een beetje bewegend publiek, gesprongen zal er worden! Als Faberyayo oproept tot een circlepit dan wordt hier meteen gehoor aan gegeven. Het publiek is gekomen voor een feestje en dat zullen ze ook krijgen. Als er voorzichtig wat gecrowdsurfd wordt brengt dit de band op het idee om mee te doen, maar dan beter. Eerst crowdsurfd Vjèze helemaal over het publiek naar de bar helemaal links achterin, gevolgd door Willie Wartaal en Faberyayo. Ook Bas Bron komt erachteraan maar verdwijnt snel weer naar het podium om daar de beats in te zetten waarop de mannen kunnen rappen op de bar. Vervolgens gaan ze terug naar het podium om afsluiters Let’s get Spanish en Sterrenstof in te zetten.

Als ze na twee uur het podium dan verlaten is het publiek er nog lang niet klaar mee en komen ze terug voor een toegift waarbij de zaal nog net niet explodeert. Dan is de koek echt op en moet het publiek het doen met wat ze die avond hebben meegemaakt: een onvergetelijk optreden waaraan ze nog lang zullen terugdenken.

Geschreven voor Festivalinfo